To σκονισμένο ροζ

Η Φανή και η κόρη της Ίρµα καλούνται να επιβιώσουν. Ξέρουν ότι αυτό που ακολουθεί τις σιωπές είναι το αναπάντεχο. Δε γνωρίζουν το µέλλον τι θα τους φέρει. Μια ιστορία που ξεκινά ήσυχα και απλά, όσο όµως προχωρά άλλοτε είναι γεµάτη αγωνίες κι άλλοτε γεµάτη ελπίδες. Αλλά τελικά µήπως έτσι δεν είναι η ζωή πίσω από τις κλειστές πόρτες…

 

Ανακαλύπτουν ότι δεν µπορεί κανείς να ελέγξει αυτά που θα του συµβούν.Το µόνο που µπορεί να κάνει είναι να αποφασίσει πόσα θα αφήσει να του πάρουν.Έχουν µάθει να χαµογελούν στο χτες, στο σήµερα, ακόµα και στο αύριο. Και έτσι φαντάζονται ότι µερικές φορές είναι σαν να ξυπνάς από ένα όνειρο. Άλλες ξυπνάς µέσα στο όνειρο. Και κάποιες άλλες, κάπου κάπου, στο όνειρο ενός άλλου. Μια στιγµή φαίνεται η ζωή να κλαίει και µια στιγµή να γελάει, µια στιγµή να πενθεί και µια στιγµή να χορεύει.

 

Στο διπλανό τραπέζι ένα ζευγάρι µε ένα κοριτσάκι. Ο πατέρας, µε τη λατρεία στα µάτια, χάιδευε τις µπούκλες της κόρης του. Της θύµισε τον Γιώργη. Της θύµισε την Ίρµα της µικρή. Της θύµισε εκείνους πολλά χρόνια πριν. 

Νοστάλγησε. Ξανάφερε στον νου της τα φουστανάκια µε τις σφηγκοφωλιές, τα κοκαλάκια που της έβαζε στα µαλλιά, τις πρώτες της τουτού, το πρώτο της βαλς υπό τους ήχους του Γαλάζιου Δούναβη, τον πρώτο ξυπόλυτο χορό στην Πράτσικα… Ύστερα ο δρόµος προς την κορυφή ορθάνοιχτος, την πήγε Βρυξέλλες, Μόντε Κάρλο, Λωζάννη, Μανχάταν και σε λίγες ηµέρες θα την έφερνε στο Ηρώδειο.